آزمودن

ادمی هیچ وقت به نبود عزیزانش عادت نمی کند.

هر روز، بارها و بارها و بارها میان جلوی چشم‌ ادم.وقتی خوابی، وقتی بیداری، وقتی چشمترو می بندی، وقتی چشمت بازه.و هر لحظه همون شوک و فشاری که لحظه رفتنشون بهت وارد شد، بارها و بارها وارد می شه. و تو هیچ کاری نمی تونی بکنی و فقط مجبوری تحمل کنی این درد عظیم رو.و برای فرار حواست رو پرت کنی به چیزهای دیگه که شاید و شاید و شاید لحظاتی کوتاه بتونی اروم بگیری.
این واقعیت از دست داده شدگان است.و عادتی وجود ندارد.شاید چیزی شبیه برزخ و گاها دوزخ...

آزمودن...

همین چند روز است که 11 ساله شده ایم. رفیقم، سنگ صبورم، وبلاگ همپای من، ممنون به خاطر بودن هات.ممنونم از همه کسانی که باعث شدن که وبلاگ بسازم.ممنونم از همه کسانی که باعث شدن که وبلاگ نویس بمانم.ممنون ا آزمودن...

اگر زنده بمانیم، در سالهای بعد برای نوادگان تعریف خواهیم کرد که روزگاری در قیامتی زندگی می کردیم که طاعونی به نام کرونا سبب می شد که خون از خون فرار کند، همچون قیامتی که سالها می گفتند برایمانو این یع آزمودن...